Eski adı Kotlu'dur. İlçe merkezine uzaklığı 18 km, turizm merkezi Uzungöl’e 3 km mesafededir. 2000 yılı nüfus sayımına göre nüfusu 69 iken 2022 yılı Adrese Dayalı Nüfus Sistemi verilerine göre 239 olmuştur. Önceleri Karaçam’ın bir mahallesi iken 1968 yılında muhtarlık haline gelmiştir. Ormanlarla iç içe olan köyün yakınında bulunan mezra niteliğindeki yerlere yazın çıkılarak hem yayla, hem de hayvanların kışlık ot ihtiyacı karşılanır. Köy halkı, tarım, hayvancılıkla son yıllarda da turizmle uğraşır. Ziraat için elverişsiz ve çok dar olan arazide daha çok patates, fasulye gibi bahçe ürünleri yetiştirilmektedir. Gurbetçilik önemli bir geçim kaynağıdır. Bu yüzden köyde yaşayanların sayısı günden güne azalmaktadır. Demirli köyünün yaylaları; Lustra, Karester ve Turnalı’dır. Yol, su, elektrik ve telefonu vardır. 2014 yılında çıkarılan ve 30 Mart 2014’te yürürlüğe giren 6360 sayılı kanun ile Büyükşehir olan Trabzon’un bütün köyleri mahalle statüsüne dönüşünce Demirli Köyü de bu tarihte köy tüzel kişiliğini kaybederek mahalle statüsüne dönüşmüştür.

Yerleşimin eski adı "Şur"'dur. 1486 yılı Osmanlı tahririnde Paçan (Maraşlı) adıyla tek bir köy bulunurken, ilerleyen yıllarda bu köyden bölünmelerle yeni yerleşimler kurulmuştur. Günümüz yerleşimi de bu bölünme sonucu "Paçan-Hopgin" adıyla kurulmuştur. 1486 yılı Osmanlı tahririnde Paçan (Maraşlı) adıyla tek bir köy bulunurken, ilerleyen yıllarda bu köyden bölünmelerle yeni yerleşimler kurulmuştur. Günümüz yerleşimi de bu bölünme sonucu "Paçan-Siro" adıyla kurulmuştur. 1558 yılı kayıtlarında Paçan Sero adıyla Of kazasının köyleri arasında görülmektedir. 1583 yılı kaydında köyde erkek nüfus; 101 ispenç ve 8 bennak olarak kaydedilmiştir. Buradan yola çıkıldığında köyde ağırlıklı olarak Hristiyan nüfus olduğu ve az sayıda Müslüman'ın yaşadığı görülmektedir. 1681 yılı Avarız Defterinde yerleşimde tamamı Müslüman 60 avarız neferi kaydedilmiştir. 1923 Mübadelesi sırasında Bölümlü doğumlu Papaz Yorgos Papadopulos tuttuğu gezi notlarında yerleşimi, Şiroz adıyla Rumca konuşulan bir Türk (Müslüman) köyü şeklinde anlatmıştır. Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasından sonra Şur adıyla o dönemki Of kazasının Kadahor (Çaykara) bucağına bağlı görülen yerleşimin adı 1959 yılında, "yabancı kökten geldiği ve iltibasa yol açtığı" gerekçesiyle 7267 sayılı kanunla Şahinkaya olarak değiştirilmiş ve 1960 yılı nüfus sayımından itibaren yeni adıyla kayıtlarda yer almaya başlamıştır. Mahalle halkı fetihten sonra (1461) değişik bölgelerden gelip buralara yerleşen ailelerden oluşmaktadır. Köyün ilk yerleşenlerinin Mudaoğulları, Tiryakioğulları, Demircioğulları, Kahvecioğulları, Cordanoğulları, Lüloğulları, Deliömeroğulları, Şahinoğulları, Kamaoğulları, İbrahimağaoğulları, Mehmetağaoğulları oldukları söylenir.

Yerleşimin eski adı "Mezreapaçan"dır. 1911 yılına ait Trabzon Donanma Cemiyeti bağış kayıtlarında yerleşimden, günümüzdeki Mezra-i Paçan adıyla Of kazasına bağlı köyler arasında bahsedilmektedir. Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulmasıyla kayıtlarda Mezereipaçan, Mezere Paçan, Mezireipaçan, Mezreapaçan adlarıyla o dönemki Of kazasının Kadahor (Çaykara) bucağına bağlı görülen yerleşimin adı 1959 yılında, "yabancı kökten geldiği ve iltibasa yol açtığı" gerekçesiyle 7267 sayılı kanunla Taşlıgedik olarak değiştirilmiş ve 1960 yılı nüfus sayımından itibaren yeni adıyla kayıtlarda yer almaya başlamıştır. Trabzon il merkezine 89 km, Çaykara ilçesine 15 km uzaklıktadır. Çambaşı ve Taşkıran ile komşudur. XVIII. yüzyılın sonlarına doğru İkizdere ve Aydın’dan gelen aileler tarafından şenlenen bu yerleşke, Maraşlı köyünün bir mezrası durumundaydı. İlk yerleşenleri Hacıahmetoğulları (Aydın, Yiğit) Yakupoğulları (İkizdere’den) Hacıismailoğulları (Arslan), Çolakoğulları (Oğuz, Çolak), Ardıçlar’dır. Bu aileler önce Çambaşı’na daha sonra Taşlıgedik’e yerleştiler. Ünlü atışmacı Süleymen Ardıç ve müderris Zillik Muhammet Efendi bu köydendir. Arazisi dik ve taşlık olduğu için Taşlıgedik olarak adlandırıldı. Arazi tarım için elverişli değildir. Kısıtlı ölçüde gerçekleştirilen ve mısır, patates, fasulye üretimine dayalı olan tarım, ailelerin geçimini karşılamaktan uzaktır. Bu nedenle “gurbetçilik” en önemli geçim kaynağıdır. İş alanlarının en çok tercih edileni inşaatçılıktır. İnsanları çalışkan ve girişimcidir. Yol, su, elektrik ve telefon hizmetleri tamamlanmış olan köyün yaylaları; Şekersu, (Sakarsu), Buzpınar ve Mağlakambos’tur. 2014 yılında çıkarılan ve 30 Mart 2014’te yürürlüğe giren 6360 sayılı kanun ile Büyükşehir olan Trabzon’un bütün köyleri mahalle statüsüne dönüşünce Taşlıgedik köyü de bu tarihte köy tüzel kişiliğini kaybederek mahalle statüsüne dönüşmüştür.

Eski adı Alisinos’tur. İlçe merkezine uzaklığı 30 km’dir. 2000 yılı sayımına göre nüfusu 482 iken 2022 yılı Adrese Dayalı Nüfus Sistemi verilerine göre 346’ya gerilemiştir. 1583 yılı tahrir kayıtlarında adı ilk kez ayrı bir köy olarak geçen Uzuntarla daha önce Ogene karyesi içinde yer alıyordu. Eski Çaykara-Bayburt yolunun Cevizli mevkiinden sağa sapıp 3-4 km gidilerek varılan Uzuntarla bir inziva ortamı özelliği taşır. Önceleri medrese eğitiminin ileri düzeyde olduğu bu köyde Şeyh Muhammet Efendi’nin ziyaretgah olarak türbesi bulunmaktadır. İlk yerleşen aileler Köknar’dan gelen ailelerdir. Değişik alanlarda ün kazanmış ailelerden bazıları şunlardır. Osmanefendioğulları, Mahmutoğullları, Dingiloğulları, Deliosmanoğulları, İnceoğulları, Hacıibrahimoğulları, Demircioğulları, Çekiçoğulları, Aydınlıoğullarıdır. Dar bir vadinin son derece dik yamaçlarında geleneksel ahşap yapılarla yer alan Uzuntarla’da ziraat ürünü olarak patates,mısır ve fasülye olarak yerleştirilir. Önemli geçim kaynaklarının başında hayvancılık gelmektedir. Bu gün değişik nedenlerle köy nüfusu epeyce azalmıştır. Kalanlarında çoğu yaşlılar olduğu için emek isteyen üretim, yok denecek düzeye düşmüştür

İlçeye uzaklığı 4 km’dir. 2000 yılı nüfus sayımına göre nüfusu 619 iken 2022 Adrese Dayalı Nüfus Sistemi verilerine göre 498’a gerilemiştir. 1486 yılına ait arşiv kayıtlarında Çaykara ilçesi sınırları içerisinde gösterilen 4 köyden biri de Holayısa’dır. 1681 yılı Avariz Defterinde belirtildiği gibi önce Zeleka, XX. yy. başlarında Baltacılı ve daha sonrada Kayran bu köyden ayrılıp muhtarlık olurlar. Coğrafi yapısı nedeniyle Yeşilalan’la Baltacılı köylerinin mahalleleri iç içedir. Yeşilalan Bayramlı, Düziçi, Tatlısu, Terzili, Darboğaz, Tepebaşı, Kestanelik, Karşıyaka, Yayla, Orta ve Yenimahalle yerleşim yerlerinden oluşmaktadır. 1959 sellerinden sonra 1965 yılında önemli sayıda Van’a göç vermiştir. Önceleri bahçe tarımına geniş yer ayrılan köyde bu gün sınırlı ölçüde çay, fındık ve mısır üretimi yapılmaktadır. Bölgede dini alanda büyük üne sahip Hacı Ferşat Efendi’nin adına kurulan vakıf buradadır. Atatürk’e Kurtuluş Savaşı sırasında destek fetvasına imza atan Mehmet Kamil Efendi de bu köydendir. İlçe merkezine betonlaşmış yolla bağlıdır;su, elektrik ve haberleşme sorunu yoktur. Mahallenin yaylaları Kama, Çahmut, Tufa, Ancumah, Baçiha’dır. 2014 yılında çıkarılan ve 30 Mart 2014’te yürürlüğe giren 6360 sayılı kanun ile Büyükşehir olan Trabzon’un bütün köyleri mahalle statüsüne dönüşünce Yeşilalan köyü de bu tarihte köy tüzel kişiliğini kaybederek mahalle statüsüne dönüşmüştür.

İlçe merkezine uzaklığı 5 km’dir. 2000 yılı sayımına göre nüfusu, 168 iken 2022 Adrese Dayalı Nüfus Sistemi verilerine göre 108 kişiye gerilemiştir. Tarihi geçmişi gibi arazileri ve evleri de Yeşilalan ile iç içedir. Özellikle Sarıkamış kuşatmasında iki yüze yakın gencini şehit veren Holayısa köyünün ileri gelenleri, çocuklarını askere göndermemek için köyü iki muhtarlığa ayırmayı (Başka köyden evli olan askere alınmıyordu) bir çözüm olarak düşünmüşlerdir. 1915 tarihli İçişleri Bakanlığı kayıtlarında adı Baltacılı olarak geçmektedir. En önemli geçim kaynağı aile tarımı ve hayvancılıktır. Fındık, mısır, fasulye, patates en önemli tarım ürünleri arasındadır. Son zamanlarda çay azda olsa ekonomik girdisi olan bir tarım ürünü olarak önem kazanmaktadır. bir başka yolu da gurbetçiliktir. Yol, su, elektrik ve haberleşme sorunu yoktur. Köyün yaylaları; Manoşera, Bacıha, Ancuma, Cahmuth’tır. 2014 yılında çıkarılan ve 30 Mart 2014’te yürürlüğe giren 6360 sayılı kanun ile Büyükşehir olan Trabzon’un bütün köyleri mahalle statüsüne dönüşünce Baltacılı Köyü de bu tarihte köy tüzel kişiliğini kaybederek mahalle statüsüne dönüşmüştür.

Eski adı Paçan’dır. İlçeye 3 km uzaklıktadır. Nüfusu, 2000 yılı sayımına göre 248 iken 2022 yılı Adrese Dayalı Nüfus Sistemi verilerine göre 241 olmuştur. 1486 yılına ait tahrir defterlerinde Çaykara ilçesi sınırları içerisinde belirtilen 4 köyden biri Nefs-i Paçan’dır. İlk yerleşenleri; Kaltabanlar (Balçıklar), Hüseyin Efendioğulları (Dinçerler), Mişoğulları (Toksoylar), Çakıroğulları (Çakır-Çakar), Pecematoğulları (Turgutlar), Kaplaoğulları (Yüksekler), Burçalioğulları, Azaklıoğulları, Vavoğulları, Osmançeleboğulları’dır. Kaltabanlar İskit Türklerindendir. Bu köye Bayburt’tan geldiler. Osmançelebioğulları ise Doğu’dan geldi. Trabzon’un fethinden sonra Solaklı vadisinin İslamlaştırılması amacıyla bölgeye gelen alperenlerden Kahramanmaraşlı Saçaklızade Osman Efendi’nin mezarı Maraşlı Camii’ndedir. Bu nedenle cami, vatandaşlarca sık sık ziyaret edilmektedir. Köye bu alperene duyulan saygı nedeniyle “Maraşlı” adı verilmiştir. Cami çevresi bir park halinde düzenlenmiştir.

Eski adı Yente olan Çayıroba’nın ilçeye uzaklığı 51 km’dir. Dağ köyüdür. Nüfusu 2000 yılı sayımına göre 308 iken 2022 Adrese Dayalı Nüfus Sistemi verilerine göre 119’a gerilemiştir. Çayıroba’nın fetihten önce 700 haneyi aşan büyük ve gelişmiş bir yerleşke olduğu, yörede bulunan demir ve demir ocağı ile kilise kalıntılarından anlaşılmaktadır. Bu bilgilere bağlı olarak, köyün geçmişte bölgenin en eski ve büyük yerleşim merkezi olduğu söylenebilir. Tarihi süreçte önemi azalsa da 1554 tarihli tahrir kayıtlarında Çaykara sınırları içerisinde belirtilen 10 köyden biri Yente’dir. İlk yerleşenleri Hindistan’dan gelen Hindoğulları (Keskinler), Kars’tan gelen Fındıkoğulları, Rize’den gelen Biberoğullarıdır. Tarihi İpek Yolu’nun tali yollarından biri bu köyden Doğu’ya (İran’a) ulaşırdı. Köyde İpek yolu dönemine ait hanların kalıntıları ile Mahzen tepedeki sığınaklar köyün tarihi hakkında önemli belgelerdir. İlk yerleşenleri, Turani kavimlerdir. Fetih sonrası İslamlaştırma amaçlı alperenlerden biri olan Maraşlı Hızır İlyas’ın kabri bu köyün camiindedir. Bu nedenle Çayıroba Camii vatandaşlarca sık sık ziyaret edilmektedir. Yüksek rakımı nedeniyle daha çok arpa, buğday ve patates yetiştirilir. Arazinin büyük bölümü çayır ve meralarla kaplı olduğu için hayvancılık en önemli geçim kaynağıdır. Çok zorlu iklim ve doğa koşulları bir çok Çayırobalı’nın köyden göçmesine neden solmuştur. Çayırobalılar başta İstanbul olmak üzere değişik illere göç etmişler, oralarda iş tutmuşlardır. Çoğu çalıştığı iş kolunda iyi bir düzeydedir. İlçenin en kaliteli balı bu köyden elde edilmektedir. Köyde kalanların bir bölümü kışın ilçe merkezine yada yakın köylere inerek hem çocuklarını okutuyorlar hem de kışı geçiriyorlar. Yazın köyün nüfusu dışardan gelenlerle birkaç kat artar.

İlçeye uzaklığı 6 km’dir. Eski adı Mimilos’tur. Nüfusu 2000 yılı sayımına göre 101’ iken 2022 Adrese Dayalı Nüfus Sistemi verilerine göre 36 kişiye gerilemiştir. Önceleri Maraşlı Köyünün bir mahallesiydi. 1876 tarihli Trabzon Vilayet Salnamesinde adı “Mimilos-i Ulya” olarak verilmektedir. 1960’dan bu yana Aşağı Kumlu adıyla anılır. 2014 yılında çıkarılan ve 30 Mart 2014’te yürürlüğe giren 6360 sayılı kanun ile Büyükşehir olan Trabzon’un bütün köyleri mahalle statüsüne dönüşünce Aşağı Kumlu Köyü de bu tarihte köy tüzel kişiliğini kaybederek mahalle statüsüne dönüşmüştür. Sürekli göç veren mahallede eğitim düzeyi oldukça yüksektir. Cumhuriyet öncesinde medrese eğitimiyle öne çıkan köylerdendir. Nüfusunun büyük çoğunluğu ilçe dışında yaşamaktadır. Önemli heyelan bölgelerindendir. Ziraata elverişli toprakları azdır. Mahallede yörenin ortak ürünleri olan mısır, fındık, fasulye, patates yetiştirilir. Mahallenin yol, su, elektrik ve telefon sorunu yoktur. Yaylası çayırlık alanlarıyla ünlü Sıcakoba’dır. 2014 yılında çıkarılan ve 30 Mart 2014’te yürürlüğe giren 6360 sayılı kanun ile Büyükşehir olan Trabzon’un bütün köyleri mahalle statüsüne dönüşünce Aşağıkumlu köyü de bu tarihte köy tüzel kişiliğini kaybederek mahalle statüsüne dönüşmüştür.